Psalm 139 (138), 1b-3. 13-14b. 14c-15 (R.: por. 24b)

Refren: Prowadź mnie, Panie, swą drogą odwieczną.

Przenikasz i znasz mnie, Panie, *
Ty wiesz, kiedy siedzę i wstaję.
Z daleka spostrzegasz moje myśli, †
przyglądasz się, jak spoczywam i chodzę, *
i znasz wszystkie moje drogi.

Refren.

Ty bowiem stworzyłeś moje wnętrze *
i utkałeś mnie w łonie mej matki.
Sławię Cię, że mnie tak cudownie stworzyłeś, *
godne podziwu są Twoje dzieła.

Refren.

I duszę moją znasz do głębi. *
Nie byłem dla Ciebie tajemnicą,
kiedy w ukryciu nabierałem kształtów, *
utkany we wnętrzu ziemi.

Refren.

Każdy z nas jest cudownym stworzeniem Boga. Czy potrafię spojrzeć na siebie Jego oczami? Czy zawsze, mimo swoich wad i grzechów, uważam siebie za godne podziwu dzieło Boga? Bóg zna mnie lepiej niż ja samego siebie. Przed Nim nie ma sensu udawać. Nasz przeciwnik – diabeł – kłamca i złodziej , okłamuje nas w Twoim i moim patrzeniu na siebie. Chce zabrać nam RADOŚĆ z bycia ukochanym DZIECKIEM BOGA. Bóg nam zaufał, dał nam wolną wolę i możliwość wybierania. Komu uwierzysz? Boże, dziękuję Ci, że tak mnie cudownie stworzyłeś. Pomóż mi patrzeć na siebie Twoimi oczami. Duchu Mądrości i Prawdy, zniszcz we mnie wszystkie kłamstwa, które oddalają mnie od Ciebie.

Zofia Hołubicka